Kolejne próby z anteną dipol ziemny.

Poprzednie udane próby z dipolem ziemnym zachęcały do dalszych eksperymentów. Sprzyjająca propagacyjnie pora roku i wiercenie studni na działce zachęcały do przeprowadzenia eksperymentu z głęboko umieszoną elektrodą – na głębokości 13m. Elektroda była umieszczona w otworze studni i zanurzona w wodzie gruntowej na głębokości około 50cm. Drugą elektrodą był kawałek ceownika o długości około 1,5m zatopiony w jeziorze. Odległość między elektrodami wynosiła około 100m.

Elektroda w postaci siatki ze stali nierdzewnej na zewnętrznej stronie rury 160mm.

Teoria opisująca dipole ziemne przewidywała że antena będzie źle pracowała na MF z powodu przekroczenia głębokości wnikania w głąb gruntu dla fal średnich i z powodu umieszczenia anteny w gruncie o dobrej przewodności. Dodatkowo występowały bardzo intensywne opady deszczu co powodowało dobre przewodzenie górnych warstw ziemi i tłumienie fali emitowanej z głębszych warstw ziemi. Pozostawało tylko sprawdzić doświadczalnie czy teoria sprawdza się w praktyce… Rezultat okazał się odmienny od tego co podaje teoria, bo zastosowanie elektrody o małym oporze w stosunku do warstw wodonośnych spowodowało obniżenie strat dla samej rezystancji (mierzonej na częstotliwości około 70Hz) z wartości około 1000 Ohmów do około 50 Ohmów.

Impedancja anteny w paśmie 630m wynosiła około 300 Ohm, dla 136kHz wynosiła kilka kiloomów.

Sygnał nadawany z dipola ziemnego odebrały stacje:

DC0DX/RF, DF2JP, DF5FH, DG3LV, DH5RAE, DJ0ABR, DJ5CS, DK6UG, DK6XY, DK7FC, DK7FC/P, DL/PA0EHG, DL1KAI, DL4MAU, DL4RAJ, DL6TY, DM5HF, F4DTL, F6CNI, G3KEV, G4ZFQ, LA3EQ, M0NKA, OE3EMC, OH2VMP, OH6JKN, OR7T, PA0A, PA0EHG, PA0RDT, PA3ABK/2, PA7EY, PI4THT, SP5XSB

Udało się odebrać stacje:

DH5RAE, DJ5CS, DK6NI, DK6XY, DL2WB, EA3AER, EA4GHB, F1AFJ, F4GUK, F4HQJ, F6ACU, G3KEV, G4GCI, G4JNT, G6AVK, IW4DXW, LA1BCN, PA0A, PA0SLT, SP5XSB